عرفه؛ روز یادآوریِ نخستین پیمان در عالم ذر…

علیرضا نیاکان :در اعماق جان‌مان، چیزی هست که گاه با هیچ واژه‌ای بیان نمی‌شود، اما در روز عرفه زنده می‌شود…
شاید آنچه قلب‌ها را در این روز می‌لرزاند، نه فقط دعای عرفه و اشک و استجابت، که یادآوری عهدی است از عالمی دور، پیش از این خاک و خون…

عالم ذر، همان عالمِ نخستین است که در آن، پیش از آفرینش جسم، ارواح ما به پیشگاه خداوند برده شدند.
آنجا که خداوند پرسید:
«ألَسْتُ بِرَبِّکُمْ؟»
و ما، همه‌مان، از آدم تا خاتم، از تو تا من، گفتیم:
«قالوا بَلَى»…
آری، تو پروردگار مایی…

روایات بسیاری از شیعه و اهل‌بیت علیهم‌السلام، این حقیقت را تایید می‌کنند.
امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
«خداوند، بندگانش را پیش از خلقت در عالمی گرد آورد و آنان را به توحید و نبوت و ولایت ما اهل‌بیت امتحان کرد…»
و روز عرفه، همان روزی است که آن میثاق در آن بسته شد.
عرفه، روز رجوع به آن عهد فراموش‌شده است.
روز بازخوانی سوگندی که در آن، انسان، به فطرت الهی‌اش لبیک گفت.
از همین‌روست که دعای عرفه حسین بن علی علیه‌السلام، با یاد آفرینش و نعمت‌های الهی آغاز می‌شود…
نه برای گفتن، که برای یادآوری…
امام سجاد علیه‌السلام می‌فرمایند:
عرفه، روزی است که خداوند، بندگانش را می‌خواند تا به آن عهد نخستین بازگردند؛
تا خود را به یاد آورند، خدای خود را، و امام خود را…
در این روز، کسی که به یاد بیاورد که از کجا آمده و به کجا بازمی‌گردد، از نو متولد می‌شود…
عرفه، فقط یک روز دعا نیست،
روز بیداریِ فطرت است.

اللهمعجللولیک_الفرج