چرا دولت و مجلس به جای تحمیل کار بیشتر، در مسیر آموزش سلامت شغلی، اصلاح محیط‌های کار و پیشگیری از بیماری‌ها سرمایه‌گذاری نمی‌کنند؟
علی محمدی :بخشنامه اخیر وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی که در اسفند ۱۴۰۳ صادر شده و سن بازنشستگی آقایان را به ۶۲ سال و سابقه مورد نیاز را به ۳۵ سال افزایش داده، موجی از نگرانی در میان میلیون‌ها شاغل و کارگر ایجاد کرده است.
این تصمیم نه‌تنها از سوی دولت طراحی و ابلاغ شد، بلکه متأسفانه مجلس نیز بدون بررسی دقیق پیامدهای آن، مهر تأیید بر آن زد.
ما از مسئولان دولت و نمایندگان مجلس صراحتاً می‌پرسیم:
آیا این تصمیم‌گیری‌ها بر پایه داده‌های میدانی، ارزیابی‌های سلامت شغلی و گفت‌وگو با بدنه جامعه کارگری صورت گرفته است؟
یا صرفاً واکنشی شتاب‌زده و حسابداری به کمبود منابع صندوق‌های بازنشستگی بوده، بی‌آنکه شرایط واقعی محیط‌های کار در کشور دیده شده باشد؟
اکثر کارگران در ایران، در محیط‌هایی مشغول به کارند که نه استانداردهای ایمنی دارند، نه شرایط بهداشتی مناسب، و نه حتی کمترین توجه به فرسایش جسمی و روانی نیروی کار.
در چنین شرایطی، افزایش سن وسابقه بازنشستگی نه‌تنها کمکی به اقتصاد نمی‌کند، بلکه باعث افزایش بیماری‌های شغلی، تصادفات کاری و بار درمانی سنگین‌تر برای تأمین اجتماعی خواهد شد.
جالب‌تر آنکه طبق بررسی‌های موجود، بیشترین هزینه‌های درمان صندوق تأمین اجتماعی متعلق به بازنشستگان است.
اگر دغدغه واقعی کاهش هزینه‌هاست، چرا دولت و مجلس به جای تحمیل کار بیشتر، در مسیر آموزش سلامت شغلی، اصلاح محیط‌های کار و پیشگیری از بیماری‌ها سرمایه‌گذاری نمی‌کنند؟
