هر چی سنگه مال پای لنگه
باز هم تصمیمها بالا گرفته شد و هزینهها پایین پرداخت شد؛ سهم مردم از سیاستگذاری، فقط گرانی است.
علی محمدی فعال حقوق شهروندی: افزایش قیمت بنزین فقط تغییر یک عدد نیست؛ جرقهای است که زنجیرهای از گرانیها را روشن میکند. از حملونقل گرفته تا نان و لبنیات، از خدمات روزمره تا کرایه خانه؛ همهچیز گران میشود، جز درآمد مردم.
دولت تصمیم میگیرد، مجلس تصویب یا سکوت میکند، و نتیجه مستقیماً روی سفره خانوار فرود میآید. در این میان دلار و طلا با هر شوک بالا میروند و سبد معیشت مردم هر روز کوچکتر میشود. حقوقها ثابت میمانند اما قیمتها مسابقه سرعت گذاشتهاند.
سؤال ساده است: چرا همیشه مردم سیبل اصلی تصمیمات اقتصادیاند؟
چرا اصلاحات از جیب همانهایی شروع میشود که کمترین نقش را در ایجاد بحران داشتهاند؟
«هر چی سنگه مال پای لنگه» فقط یک ضربالمثل نیست؛ خلاصه سیاستی است که فشار را عادلانه توزیع نمیکند. تا وقتی دولت و مجلس به جای اصلاح ساختارها، آسانترین راه یعنی فشار بر مردم را انتخاب کنند، اعتماد عمومی تحلیل میرود و معیشت، قربانی تصمیمهای پشت میز میشود.
